ieder zijn eigen luiermode

Sommige adultbaby's dragen graag dikke luiers. Sommigen vullen bijvoorbeeld hun volwassen maat luier met babyluiers zodat hij dikker wordt. Een luier zie ik zelf als één van de krachtigste symbolen van kind zijn. Ik stel me voor dat zo'n dikke luier helpt om de beleving van kind-zijn te bekrachtigen.

Er bestaan ook 'spreidluiers'. Die zijn zo dik in het kruis dat je benen wijd worden gehouden. Daardoor ben je gedwongen in baby houding te liggen en moet je kruipen omdat je niet kunt lopen. Ik kan me erin inleven dat liggen in die houding de beleving van kind zijn versterkt. Het lijkt me oncomfortabel. 

Zelf draag ik mijn luiers het liefst subtiel. Zoals dit: 

Of dit: 

Bij het kijken naar foto's van mensen met dikke luiers aan, krijg ik een ander gevoel dan als ik kijk naar mensen of kinderen met dunne, mooi passende luiers.

Als ik kijk naar plaatjes van mensen met een dikke luier aan, geeft dat mij een blij gevoel. Het is met name de speelsheid / het spelen dat mij aanspreekt bij die plaatjes. 

Het leven van volwassenen komt op mij soms stijf en ingeperkt over. Recht zitten aan tafel, niet met je benen schommelen, geen geluiden maken als je praat (bijvoorbeeld niet 'brommmmmm, de auto reed weg') niet hoog of hard zingen, normaal praten en niet met verschillende stemmen, alle woorden goed en correct uitspreken, niet heen en weer wiegen aan tafel want dat doen alleen verstandelijk gehandicapten, spaghetti netjes op de lepel rollen, bespot worden als ik mijn trui achterstevoren of binnenstebuiten aan heb. Uagh, alle regels die mijn biologische ouders mij trachtten bij te brengen ter voorbereiding op een volwassen leven later... En op school, als er iemand iets vrolijks aan had of ergens enthousiast over was, werd die persoon betiteld als 'blij'. Dat was geen compliment. 

Ik voel me verstikt als ik eraan denk. Waar is het plezier en het spel gebleven?  Mijn ouders bedoelden het goed, zij wilden mij bijbrengen hoe ik me op een manier kan gedragen zodat ik geaccepteerd wordt in de maatschappij. En daar zit waarde in. Daardoor weet ik hoe ik me kan gedragen op een manier die gebruikelijk is en waardoor ik voorkom dat ik aandacht trek, of spot oproep.  Er zit waarde in en tegelijkertijd mis ik het spelen, het vieren van het leven, de blijheid, het ontdekken van wie ik ben door dingen uit te proberen... Hier bij mijn pleegmoeder mag het gelukkig wel. Ik voel me bevrijd. Ik mag spelen met woorden, spelen met taalgebruik, peutertaal praten, geluiden maken, mijn handen gebruiken om iets uit te drukken: ik mag ten volle leven en mijn expressie uitleven. Het heeft me zo veel gelukkiger gemaakt. Buitendeur gedraag ik me normaal, maar in huis bij mijn pleegmoeder en broertjes en zusjes mag ik zijn wie ik ben en altijd kind blijven. Ik ben blij dat ik de keus heb. Ik kan kiezen om 'normaal' te doen op straat zodat ik geen bekijks trek. En ik kan ervoor kiezen om me thuis uit te leven. Ik ben blij met die keus, dat het allebei mogelijk is.  

Als ik op internet mensen tegenkom die ook spelen, voor wie niet alles normaal en volwassen hoeft te zijn, die het leven vieren en net als ik hun droom van een idylissche kindertijd uitleven, dan voel ik me blij. Als ik naar het bovenstaande plaatje kijk, roept het voornamelijk die blijdschap in me op. 

Het plaatje hierboven roept meer het warme, veilige, geborgen gevoel op. Ik heb lang zitten nadenken hoe het komt dat mooie aansluitende dunne luiers het veilige, geborgen gevoel meer oproepen dan dikke luiers. Ik denk dat het antwoord hierop eigenlijk heel simpel is: in mijn leven heb ik voornamelijk kinderen gezien die dunne aansluitende luiers aanhadden. Ik associeer dat daarom meer met kind zijn dan de dikke luiers. De jurkjes met roezeltjes associeer ik ook niet echt met jonge kinderen. Ik heb nooit gezien dat kinderen zoiets aanhebben. Wat ik er wel in herken is volwassenen die willen spelen. En dat maakt me blij.