Ik had een tijdje zitten dubben of ik mijn vriendin wilde vertellen over mijn fascinatie voor de bodies met overlappende schouders. Ik praat met haar niet makkelijk over age play. Ik besloot het wel te vertelellen omdat het voor mij niet goed voelde om iets waar een groot deel van mijn aandacht naartoe ging geheim te houden. Ik wil graag open en eerlijk zijn over wat er in mij omgaaat.
Als ik het plaatje aan mijn pleegmoeder zou laten zien, zou zij iets zeggen als: 'Ooo, overlappende schouders, dat vind je mooi, he? Zulke bodies zou je ook graag willen hebben he? Schoudertjes zoals echte kinderkleding ook heeft! En zo'n mooi gekleurd randje! Wat jammer dat het in America is, he?' Als ik me die reactie voorstel voel ik me zo blij! Ze begrijpt het! Ze kan zich erin inleven hoe bijzonder het voor me is! Ze speelt mee!
Ik zou zo graag willen dat mijn vriendin zich ook op die manier met mijn 'forever a kid'-zijn kon verbinden, maar voor haar is het moeilijk inleven. Zij kan zich moeilijk voorstellen wat het me brengt en hoe mooi het voor me is.
Het was voor mij eng om over mijn fascinatie voor body's / rompers met overlappende schouders te gaan praten. Ik had behoefte aan nabijheid en ik was bang dat hierover praten afstand zou geven, dat ze misschien oordelen over mij zou hebben. Ik voelde me zenuwachtig en kwetsbaar. Toen ik erover ging praten bleef het stil. Ik werd steeds zenuwachtiger. Ik begreep niet wat er aan de hand was waarom het contact niet stroomde.
Het bleek dat het plaatje iets in haar triggerde. Ze zei: 'Jij bent zo goed in het vragen en ontvangen van zorg. Ik wil óók zorg. Het maakt me bang als ik zie hoeveel zorg jij krijgt, dan ben ik bang dat er geen zorg voor mij over is in de wereld. Ik wil liters zorg. Ik zou willen dat iemand mij thee en mijn eten brengt. Het raakt me, ookal begrijp dat je die zorg nodig hebt omdat je het niet zelf kan.'
Ik voelde me boos toen ik haar deze dingen hoorde zeggen. Ik ervaar mezelf niet als dat ik zo goed ben in het krijgen en ontvangen van zorg. . Dingen die elke dag gebeuren en waaraan ik gewend ben dat de thuiszorg daarvoor komt, vind ik niet moeilijk te vragen, maar zodra er iets is dat afwijkt, knijpt mijn borst samen van angst voor het vragen. Er is een groot gebied waarin ik een zwaar tekort aan zorg ervaar. Mijn pleegmoeder kan mij emotionele steun geven en soms wat praktische dingen voor me doen. Tegelijkertijd zijn er een hoop dingen die ik zelf moet doen; het regelen van de zorg, het onderhouden van het contact met de advocaat voor mijn letselschade, contact met gemeente en zorgverzekering over hulpmiddelen, contact met artsen... En de verpleging is er niet altijd, die komen maar een paar keer per dag.. Mijn pleegmoeder springt bij als de verpleging er niet is, maar ze heeft ook 3 andere kinderen om voor te zorgen. Dan vind ik het moeilijk haar dingen te vragen. En bij mijn vriendin voel ik me heel gespannen als ik iets vraag om voor mij te doen. Ik weet dat zij het haat als ik haar iets vraag. Ik vermijd het zo veel mogelijk, en soms is dat heel oncomfortabel voor mij, want dan heb ik bijvoorbeeld dorst of honger en heb ik het koud, of pijn door de houding waarin ik zit of lig... Nee, ik ervaar mezelf niet als goed in het krijgen en vragen van zorg.
Het hielp me toen mijn vriendin vertelde welke gebeurtenissen tot haar gedachte leidde: 'jij bent zo goed in het vragen en ontvangen van zorg'. Ze vertelde dat als ze aan deze zin dacht, dat ze dan dacht aan als mijn pleegmoeder bij me langs komt als de verpleging weg is voordat ik ga slapen. Ze zei: 'Ik ken niemand anders van jouw leeftijd die elke avond een moeder heeft die welterusten komt zeggen.' En een keer maakte ik een gefrustreerd geluid toen iets niet wilde lukken. Mijn pleegmoeder kwam en vroeg of ik hulp nodig had. Mijn vriendin zei: 'Ik zou willen dat ik dat ook had: dat iemand me komt helpen zodra ik een geluid van frustratie maak omdat iets niet wil lukken.' Ook had ze mij met meerdere mensen zien knuffelen. Er was een situatie op een feestje waarin ik eerst met mijn hoofd tegen iemand aanlag en toen die persoon wegging, vroeg ik de volgende persoon, en zo had ik gedurende de avond drie mensen op een rij waar ik gezellig tegen aanlag. 'Ik wou dat ik zoiets durfde te vragen', verzuchtte mijn vriedin.
Toen ze deze voorbeelden noemde, kon ik mezelf zien als bevoorrecht. Ik herken dat het uitzonderlijk is dat ik op mijn leeftijd een moeder heb die emotioneel voor me zorgt en met me omgaat alsof ik een kind ben. Ik herken dat op die avond het vragen om een knuffel, een knuffel door met mijn hoofd tegen iemand aan te leunen, dat die vraag me gemakkelijk af ging. Ik kan me voorstellen dat het voor anderen moeilijker zou zijn geweest om hetzelfde te vragen als dat het voor mij was. Ik denk dat het meespeelde dat ik denk dat ik een kind ben en ook denk dat mensen mij als een kind zien. Ik weet met mijn verstand dat ik volwassen ben, maar mijn gevoel denkt dat ik een kind ben. En voor kinderen is het in het algemeen denk ik makkelijker en vanzelfsprekender om deze dingen te vragen.
Ook herken ik dat het voor mij makkelijk is dingen aan mijn pleegmoeder te vragen. Als ik aan mijn pleegmoeder iets vraag, heb ik niet de vraag gerelateerde spanning die bij andere mensen heb. Ik ben niet bang voor het horen van een 'nee', omdat ik geen afwijzing ervaar als ze 'nee' zegt. Ik weet dat ze van mij houdt en het liefst zou willen dat ze alles voor me kon doen. Ik ben ook niet bang dat ze 'ja' zegt omdat ze geen 'nee' durft te zeggen, daardoor weet ik dat ze dingen van harte doet. Ook weet ik dat ze graag voor me zorgt en daar zelf ook plezier in heeft. Dit maakt het makkelijk voor me om aan haar dingen te vragen. Soms roep ik haar om te vragen iets voor me te doen. Ik zit niet te dubben over of mijn vraag gelegen komt. Als het niet uitkomt dan zegt ze dat. Soms moet ik wachten omdat ze met een van de andere kinderen iets aan het doen is, of bijvoorbeeld de afwas in de keuken eerst wil afmaken. Of soms is ze moe en wil ze rustig op de bank zitten en heeft ze voorkeur dat ik wacht op de verpleging. Bij andere mensen ben ik meer zenuwachtig en meer voorzichtig. Dan probeer ik mijn vraag te onthouden tot een geschikt moment. Dan pieker ik wanneer het een geschikt moment is. Soms durf ik iets bijna niet (of helemaal niet) te vragen uit angst dat de ander mijn vraag niet fijn vind en me dan minder waardeert. Dan bonkt mijn hart in mijn keel terwijl ik iets vraag.
De voorbeelden die mijn vriendin noemde, maakten dat ik me meer kon verbinden en inleven in haar beleving; in de leefwereld achter het oordeel 'jij bent zo goed in het ontvangen van zorg'. Het maakte het oordeel beter te verteren voor me. Ik voel nog steeds pijn als ik denk aan die uitspraak omdat ik de beleving heb dat ik niet ten volle gezien wordt en omdat ik ervan droom dat mensen oordeelvrij en mededogend naar me zijn. En tegelijkertijd maakt het weten van deze achtergrond mij een stuk milder. Ik wil onthouden dat als iemand een algemene uitspraak doet waarin ik mezelf niet herken, dat ik dan vraag naar voorbeelden van gebeurtenissen waar die persoon aan denkt als hij de uitspraak doet. Ik wil onthouden dat dit iets is dat me kan helpen om me milder en zachter te voelen.
Voor mij is deze uitspraak van Jane Goodall (Jane Goodall is iemand die onderzoek heeft gedaan naar mensapen) zeker waar. Zodra mij vriendin zei: 'Jij bent zo goed in het ontvangen van zorg', is mijn eerste gedachte: zei zou dat niet moeten vinden want het is niet zo, Ik voelde me boos en geirriteerd, terwijl er een kwetsbaar mens met gevoelens, wensen en verlangens achter deze uitspraak zit waar ik niet met een open hart naar luisterde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten