op zoek naar het fijne, veilige, geborgen gevoel

Wat eigenlijk altijd in mij aanwezig is, is een hunkering, een verlangen naar een heel fijn knus, veilig, geborgen, gelukkig, vredig en liefdevol gevoel. 
Met adultbaby bezig zijn is één van de manieren waarbij ik dit gevoel kan krijgen, waarmee ik deze hunkering iets kan vervullen. Ook het schrijven van dit blog is om bij te dragen aan de vervulling van mijn verlangen naar o.a. liefde, geborgenheid en knusheid. Als ik naar de plaatjes op het blog kijk, en al die mooie dingen die ik op websites heb gezien onder elkaar zie staan, krijg ik een fijn gevoel.
Soms lijkt het of mijn hele leven in het teken van de zoektocht naar de vervulling van dit gevoel / verlangen staat.

Ook eten kan bijdragen aan dit gevoel. Ik vind het heerlijk om te eten, om het eten in mijn mond te voelen en te genieten van de smaak. En het voelt zo fijn om een lekker gevulde buik te hebben. Ik hou van fruit, rijstepap en van gebakken aardappels. Ik hou van al het eten dat mijn pleegmoeder kookt. Er zit altijd een hoop lekkers bij het eten. Het liefst eet ik tot ik helemaal vol zit.
Jammergenoeg kan ik niet de hele dag eten. Ik heb mijn handen nodig voor andere dingen dan eten in mijn mond stoppen en ik wil dikker worden dan ik op dit moment ben. Het helpt mij om bewust te zijn dat deze behoeftes, het verlangen naar dit gevoel achter mijn verlangen naar eten zit. Dat bewustzijn maakt het makkelijker voor mij om te beslissen of ik op een bepaald moment iets wil eten of niet en om niet zonder dat ik het wil te verzanden in het leegeten van een pak crackers of zoiets.
Ook helpt het bewustzijn om naar andere manieren te zoeken hoe ik kan bijdragen mijn verlangen naar dit gevoel te vervullen. Bijvoorbeeld door thee uit een babyfles te drinken of een speen in mijn mond te stoppen.

Ik ben blij dat mijn drang om te eten niet naar ongezonde dingen uitgaat. Het is gezonder om me nu en dan vol te stoppen met fruit dan met een zak chips! Soms denk ik aan mensen met overgewicht, hoe ontzettend moeilijk het voor hen kan zijn om af te vallen. Volgens de dietist kan ik ongeveer 1700 calorien eten om op hetzelfde gewicht te blijven. Ik vind de hoeveelheid die ik kan eten echt weinig. Ik zou best 2500-3000 calorien per dag lusten. Omdat ik bijna niet kan bewegen, heb ik minder calorien nodig dan gezonde mensen. Mensen die af moeten vallen mogen er soms maar 1100 of minder eten! Dat lijkt me zo moeilijk om vol te houden! Ik heb compassie voor hoe moeilijk het voor mensen kan zijn om af te vallen.

 

 

 

Sinds kort heb ik ontdekt dat dingen kopen en uitzoeken op internet mij ook dat gevoel kan geven. Sommige kleren bijvoorbeeld vind ik zo mooi... Dan lijkt het me zo fijn om die kleren te hebben.  Het heeft te maken met schoonheid. Als ik iets mooi vind kan ik er zo van genieten... Dan stel ik me voor hoe gelukkig ik zal zijn als ik die kleren zou hebben. In de praktijk kan het tegenvallen. Dan zijn er bijvoorbeeld angsten die maken dat ik er minder van kan genieten dan ik van te voren denk. Het kan bijvoorbeeld zijn dat ik het kledingstuk zo mooi vind dat ik het niet aandurf. Of dat het bij mij niet zo mooi zit als het model op de foto. Of dat hij snel gaat pluizen of vaal wordt in de was. Ook ben ik bang dat mensen oordelen hebben over de hoeveelheid dingen die ik koop. Soms geeft het een leeg gevoel omdat het maar een ding is en dingen toch niet echt de vervulling geven die ik zoek. En soms baal ik later van iets dat ik gekocht heb omdat het ruimte inneemt in mijn kamer en ik eigenlijk graag minder spullen in mijn kamer zou willen hebben. Soms verlies ik mezelf in rondsurfen op het internet en naar spullen kijken. Dan spendeer ik daar meer tijd aan dan waar ik achteraf blij mee ben. Andere keren, wanneer ik er bewust voor kies, kan het constructief voor me zijn om rond te surfen en bijvoorbeeld spullen van adultbabyshops te bekijken. Ik doe het dan bijvoorbeeld voor vijf minuten tussen mijn schoolwerk en andere bezigheden door. En kijken alleen neemt geen ruimte in op mijn kamer en kost geen geld.
Ik wil zorgvuldig met mijn tijd en energie omgaan. Ik wil er bewust voor kiezen als ik op internet ga surfen omdat ik op zoek ben naar een gevoel van warmte en geborgenheid. Als ik er bewust voor kies, helpt het ook meer om die behoefte te vervullen door die actie dan als ik er niet bij stil sta. Ik kan me erin inleven dat er mensen zijn die een soort van koopverslaafd worden. Ik hoop dat het bij mij nooit zo ver zal komen.

inpetto-rehab.de

Ik ben enthousiast over de spullen die ze bij inpetto-rehab hebben. Het is een Duitse website waar ze spullen verkopen voor gehandicapte kinderen. Ik begin met het vertellen over mijn favoriete kledingstuk: de body / romper. Ze hebben 100% katoenen body's / rompers. Dat is bijzonder want meestal zit er 5% elastan binnenin. En sommige modellen zijn biologisch; geschikt voor mensen met een gevoelige huid en goed voor het milieu.

 

De maatvoering is ruim, net zoals bij Pien en Polle (een soortgelijke Nederlandse webwinkel). Als ik wil dat een body / romper bij mij goed zit, heb ik de lengte nodig van maat 176 en de breedte van maat 152 / 164.

Ik denk dat de meeste volwassenen met normaal postuur maat 164, 176 of 188 goed zullen passen. Bij mensen met normaal postuur sluiten de body's / rompers mooi aan denk ik. Ik ben smaller dan gemiddeld, waardoor ze bij mij wijd zijn. 

 

Ze hebben een body met overlappende schouders. Die vind ik heel mooi. Ik heb er één van gekocht en mijn pleegmoeder gaat hem voor me smaller maken. Ik ben zo blij dat ze dat wil doen!

 

 

Ook verkopen ze broeken: zomerbroeken, winterbroeken, leggings, extra smalle broeken en rokjes. Alles is ontworpen zodat het goed over een luier past. Er zijn verschillende modellen broeken zowel  voor lopende mensen en voor rolstoelende mensen.

 

 

 

Ook geschikt voor AB's lijken mij sommige van de overalls.

 

 

 

En ze verkopen er ook ondergoed dat de gehele luier bedekt. Ik vind sommige onderbroeken die ze verkopen wel heel mooi. En ik vind het mooi dat ze de hele luier bedekken. Ik gebruik zelf echter liever body's / rompers omdat die voor de verpleging handiger zijn om open en dicht te doen als ze mijn luier verschonen.

 

 

 



 

Wat voor mij een tegenvaller was bij inpetto, was hoe ze op mijn email reageerden. Eerst had ik maten gevraagd van de body's / rompers. Ik vond het echter moeilijk om te beslissen welke maat mij het beste zou passen en ik besloot dat ik misschien naar die winkel toe te gaan om de body's te kunnen zien (je mag de body's daar niet aanpassen, als je iets past moet je het kopen) en broeken, een jurkje en rolstoelrokjes te kunnen passen. Ik kan met enige inspanning en google translate wel in het Duits schrijven, maar praten is moeilijker, daaromvroeg ik of ze Engels praatten, maar dat deden ze niet. Ze vroegen waarom het nodig was om te komen want ze hadden toch de maten doorgegeven en dan wist ik toch voldoende om te kunnen bestellen. Ik antwoordde dat ik niet weet hoeveel de stof rekt (als de stof voldoende rekt in de lengte, kan ik een body / romper nemen in een maat die smal genoeg is en dan kan hij in de lengte rekken zodat ik er toch in pas). Omdat ze geen engels praten,  vroeg ik of ik in hun winkel gebruik zou kunnen maken van een internetconnectie zodat ik mijn computer mee kan nemen en ik google translate kan gebruiken om mij te helpen uitdrukken in het Duits. Op die laatste vraag heb ik geen antwoord gekregen. De enige reactie die ik kreeg was: wij verkopen alleen aan kinderen. Ik kan me moeilijk voorstellen wat hen die opmerking deed maken. Ik bedoel: wat maakt het uit welke leeftijd iemand heeft die in hun kleren past?  Misschien concludeerden ze uit mijn opmerking over de rek dat ik een volwassene ben die de grootste maat wil oprekken of zoiets. Geen idee.

 

Die opmerking wij verkopen alleen aan kinderen raakte verdriet in me. Ik ben een kind, ookal heb ik een volgroeid lichaam en ligt mijn geboortedatum eerder dan bij de meeste kinderen. Ik heb een beleving van er niet bij horen, van buitengesloten zijn bij deze uitspraak. Ik zou het makkelijker kunnen verteren als ze zou schrijven: wij verkopen alleen kleding in kindermaten. Een troost is dat er andere mensen die wel kunnen zien dat ik een echt kind ben.

 

Treurig voor de winkel ook, want ze lopen nu een klant mis. Ik heb er één body / romper via de post besteld, maar als ik naar hen toe was gegaan, had ik misschien wel meer verkocht. Het is vast niet hun bedoeling geweest om klanten weg te jagen, maar helaas is dat wel gebeurd.

 

 

 

 

Vandaag was ik geraakt door een body / romper die ik zag op een website waar ze age play spullen verkopen: www.awwsocute.com. Het is een body / romper met overlappende schouders. Dat vind ik zo mooi! Ik was er door gefascineerd en wilde er steeds naar kijken.

Ik had een tijdje zitten dubben of ik  mijn vriendin wilde vertellen over mijn fascinatie voor de bodies met overlappende schouders. Ik praat met haar niet makkelijk over age play. Ik besloot het wel te vertelellen omdat het voor mij niet goed voelde om iets waar een groot deel van mijn aandacht naartoe ging geheim te houden. Ik wil graag open en eerlijk zijn over wat er in mij omgaaat. 

Als ik het plaatje aan mijn pleegmoeder zou laten zien, zou zij iets zeggen als: 'Ooo, overlappende schouders, dat vind je mooi, he? Zulke bodies zou je ook graag willen hebben he? Schoudertjes zoals echte kinderkleding ook heeft! En zo'n mooi gekleurd randje! Wat jammer dat het in America is, he?' Als ik me die reactie voorstel voel ik me zo blij! Ze begrijpt het! Ze kan zich erin inleven hoe bijzonder het voor me is! Ze speelt mee!

Ik zou zo graag willen dat mijn vriendin zich ook op die manier met mijn 'forever a kid'-zijn kon verbinden, maar voor haar is het moeilijk inleven. Zij kan zich moeilijk voorstellen wat het me brengt en hoe mooi het voor me is. 

Het was voor mij eng om over mijn fascinatie voor body's / rompers met overlappende schouders te gaan praten. Ik had behoefte aan nabijheid en ik was bang dat hierover praten afstand zou geven, dat ze misschien oordelen over mij zou hebben. Ik voelde me zenuwachtig en kwetsbaar. Toen ik erover ging praten bleef het stil. Ik werd steeds zenuwachtiger. Ik begreep niet wat er aan de hand was waarom het contact niet stroomde. 

Het bleek dat het plaatje iets in haar triggerde. Ze zei: 'Jij bent zo goed in het vragen en ontvangen van zorg. Ik wil óók zorg. Het maakt me bang als ik zie hoeveel zorg jij krijgt, dan ben ik bang dat er geen zorg voor mij over is in de wereld. Ik wil liters zorg. Ik zou willen dat iemand mij thee en mijn eten brengt. Het raakt me, ookal begrijp dat je die zorg nodig hebt omdat je het niet zelf kan.'

Ik voelde me boos toen ik haar deze dingen hoorde zeggen. Ik ervaar mezelf niet als dat ik zo goed ben in het krijgen en ontvangen van zorg. . Dingen die elke dag gebeuren en waaraan ik gewend ben dat de thuiszorg daarvoor komt, vind ik niet moeilijk te vragen, maar zodra er iets is dat afwijkt, knijpt mijn borst samen van angst voor het vragen. Er is een groot gebied waarin ik een zwaar tekort aan zorg ervaar.  Mijn pleegmoeder kan mij emotionele steun geven en soms wat praktische dingen voor me doen. Tegelijkertijd zijn er een hoop dingen die ik zelf moet doen; het regelen van de zorg, het onderhouden van het contact met de advocaat voor mijn letselschade, contact met gemeente en zorgverzekering over hulpmiddelen, contact met artsen... En de verpleging is er niet altijd, die komen maar een paar keer per dag.. Mijn pleegmoeder springt bij als de verpleging er niet is, maar ze heeft ook 3 andere kinderen om voor te zorgen. Dan vind ik het moeilijk haar dingen te vragen. En bij mijn vriendin voel ik me heel gespannen als ik iets vraag om voor mij te doen. Ik weet dat zij het haat als ik haar iets vraag. Ik vermijd het zo veel mogelijk, en soms is dat heel oncomfortabel voor mij, want dan heb ik bijvoorbeeld dorst of honger en heb ik het koud, of pijn door de houding waarin ik zit of lig... Nee, ik ervaar mezelf niet als goed in het krijgen en vragen van zorg.

 

Het hielp me toen mijn vriendin vertelde welke gebeurtenissen tot haar gedachte leidde:  'jij bent zo goed in het vragen en ontvangen van zorg'. Ze vertelde dat als ze aan deze zin dacht, dat ze dan dacht aan als mijn pleegmoeder bij me langs komt als de verpleging weg is voordat ik ga slapen. Ze zei: 'Ik ken niemand anders van jouw leeftijd die elke avond een moeder heeft die welterusten komt zeggen.' En een keer maakte ik een gefrustreerd geluid toen iets niet wilde lukken. Mijn pleegmoeder kwam en vroeg of ik hulp nodig had. Mijn vriendin zei: 'Ik zou willen dat ik dat ook had: dat iemand me komt helpen zodra ik een geluid van frustratie maak omdat iets niet wil lukken.' Ook had ze mij met meerdere mensen zien knuffelen. Er was een situatie op een feestje waarin ik eerst met mijn hoofd tegen iemand aanlag en toen die persoon wegging, vroeg ik de volgende persoon, en zo had ik gedurende de avond drie mensen op een rij waar ik gezellig tegen aanlag. 'Ik wou dat ik zoiets durfde te vragen', verzuchtte mijn vriedin.

Toen ze deze voorbeelden noemde, kon ik mezelf zien als bevoorrecht. Ik herken dat het uitzonderlijk is dat ik op mijn leeftijd een moeder heb die emotioneel voor me zorgt en met me omgaat alsof ik een kind ben. Ik herken dat op die avond het vragen om een knuffel, een knuffel door met mijn hoofd tegen iemand aan te leunen, dat die vraag me gemakkelijk af ging. Ik kan me voorstellen dat het voor anderen moeilijker zou zijn geweest om hetzelfde te vragen als dat het voor mij was. Ik denk dat het meespeelde dat ik denk dat ik een kind ben en ook denk dat mensen mij als een kind zien. Ik weet met mijn verstand dat ik volwassen ben, maar mijn gevoel denkt dat ik een kind ben. En voor kinderen is het in het algemeen denk ik makkelijker en vanzelfsprekender om deze dingen te vragen.

Ook herken ik dat het voor mij makkelijk is dingen aan mijn pleegmoeder te vragen. Als ik aan mijn pleegmoeder iets vraag, heb ik niet de vraag gerelateerde spanning die bij andere mensen heb. Ik ben niet bang voor het horen van een 'nee', omdat ik geen afwijzing ervaar als ze 'nee' zegt. Ik weet dat ze van mij houdt en het liefst zou willen dat ze alles voor me kon doen. Ik ben ook niet bang dat ze 'ja' zegt omdat ze geen 'nee' durft te zeggen, daardoor weet ik dat ze dingen van harte doet. Ook weet ik dat ze graag voor me zorgt en daar zelf ook plezier in heeft. Dit maakt het makkelijk voor me om aan haar dingen te vragen. Soms roep ik haar om te vragen iets voor me te doen. Ik zit niet te dubben over of mijn vraag gelegen komt. Als het niet uitkomt dan zegt ze dat. Soms moet ik wachten omdat ze met een van de andere kinderen iets aan het doen is, of bijvoorbeeld de afwas in de keuken eerst wil afmaken. Of soms is ze moe en wil ze rustig op de bank zitten en heeft ze voorkeur dat ik wacht op de verpleging. Bij andere mensen ben ik meer zenuwachtig en meer voorzichtig. Dan probeer ik mijn vraag te onthouden tot een geschikt moment. Dan pieker ik wanneer het een geschikt moment is. Soms durf ik iets bijna niet (of helemaal niet) te vragen uit angst dat de ander mijn vraag niet fijn vind en me dan minder waardeert. Dan bonkt mijn hart in mijn keel terwijl ik iets vraag.

 

De voorbeelden die mijn vriendin noemde, maakten dat ik me meer kon verbinden en inleven in haar beleving; in de leefwereld achter het oordeel 'jij bent zo goed in het ontvangen van zorg'. Het maakte het oordeel beter te verteren voor me. Ik voel nog steeds pijn als ik denk aan die uitspraak omdat ik de beleving heb dat ik niet ten volle gezien wordt en omdat ik ervan droom dat mensen oordeelvrij en mededogend naar me zijn. En tegelijkertijd maakt het weten van deze achtergrond mij een stuk milder. Ik wil onthouden dat als iemand een algemene uitspraak doet waarin ik mezelf niet herken, dat ik dan vraag naar voorbeelden van gebeurtenissen waar die persoon aan denkt als hij de uitspraak doet. Ik wil onthouden dat dit iets is dat me kan helpen om me milder en zachter te voelen.

 

 

Voor mij is deze uitspraak van Jane Goodall (Jane Goodall is iemand die onderzoek heeft gedaan naar mensapen) zeker waar. Zodra mij vriendin zei: 'Jij bent zo goed in het ontvangen van zorg', is mijn eerste gedachte: zei zou dat niet moeten vinden want het is niet zo, Ik voelde me boos en geirriteerd,  terwijl er een kwetsbaar mens met gevoelens, wensen en verlangens achter deze uitspraak zit waar ik niet met een open hart naar luisterde.

 

 

 

 

pien en polle

Daarnet is mijn bestelling bij Pien en Polle aangekomen. Pien en Polle is een webwinkel waar ze bodies / rompers en andere kleding en accessoires verkopen voor met name kinderen met een handicap.  Zelf denk ik dat het ook een geschikte winkel is voor adultbabies en incontinentiemateriaal dragende volwassenen. Ze hebben de kleding tot en met maat 188. Kindermaat 188 is geschikt voor kinderen tot 1.88 meter, dus daar passen de meeste volwassenen ook in. De kleding wordt ruim zittend gemaakt (wat mij betreft een beetje te ruimzittend). Ik ben 1.72 meter lang. Normaal koop ik kleren in maat 176, maar bij Pien en Polle koop ik maat 164 en dan nog zitten de bodies / rompers  ruim. Als ik wil dat mijn body / romper mooi aansluit op mijn lichaam, heb maat 152 nodig, maar die is te kort helaas. Ze verkopen er kleding in mooie, vrolijke kleuren en van goede kwaliteit.

 

 

 

De bodies zonder mouwen vind ik meer een model voor jongens. De armsgaten zijn zo wijd dat je een stuk van mijn borst kan zien als ik hem aan heb.

 

 

Speciaal voor meiden hebben ze singlets. Die zitten beter, daar vallen mijn borsten niet uit.

 

En ze hebben T-shirt rompers / bodies. Dat is een T-shirt waar een onderstuk van een body / romper is ondergezet. Daardoor kun je de body / romper over de broek laten heenvallen net als bij een gewoon shirt.

 

 

 

 

Bij Pien en Polle zijn niet alle maten 164 of 176 even groot. Zo is de T-shirt body / romper met lange mouwen die ik kocht groter dan de normale body's met lange mouwen. En de blauwe body / romper met lange mouwen maat 152 van de uitverkoop is korter dan die van de niet-uitverkoop.

 

Ook verkopen ze bij Pien en Polle broeken met een hoge achterkant zodat je luier niet boven de broek uitkomt en de broek comfortabel zit als je in de rolstoel zit. Ze hebben verschillende modellen in verschillende kleuren. Ik vind het mooie broeken. En ik vind het leuk dat er een blauwe labeltje aan de zijkant van de broek zit waarop staat 'special kids wear'. Dan is duidelijk dat het een broek voor speciale kinderen is.

 

Ook hebben ze er een ketting die ik heel vrolijk en mooi vind. Ik hoop zelf een keer zo'n ketting te kopen of te krijgen. Of misschien vind ik het mooi als mijn pleegmoeder hem draagt zodat ik hem kan zien en ermee spelen als ze bij me komt.

 

En ze verkopen er kinderboeken die gaan over bijzondere situaties, zoals 'mijn zusje is gehandicapt', survivalgids autisme en een tactiele versie van rupsje nooitgenoeg. Als ik een boek zou mogen uitzoeken, zou ik het boek 'vrolijk' uitkiezen. Dat gaat over gevoelens. Ik ben gefascineerd met het zien van uitdrukkingen op gezichten op foto's of getekend.

 

een babytas

Ik heb een mooie tas gevonden waar ik mijn babyspullen in kan doen. Mijn pleegmoeder gaat hem aan mij geven. Ik kan haast niet wachten tot hij er is. Ik weet nog niet of het een luiertas wordt waarin ik luiers meeneem als ik ergens heen ga, of dat ik hem gebruik om mijn babyspullen zoals fles, speen en DryNites luierbroekjes in ga bewaren (De DryNites bewaar ik om af en toe naar te kijken).  Het is extra speciaal voor mij dat ik de tas krijg. Dat maakt hem bijzonderder dan zelf kopen. Het maakt me zo blij dat mijn pleegmoeder me steunt en meespeelt in mijn 'forever a kid'- zijn en van me houdt.

Ik krijg de tas in het blauw, maar hij is er ook in het roze.

 

 

 

Nieuwe modellen luiers van Depend.

Op www.depend.nl zag ik dat ze bij Depend nieuwe modellen luiers hebben die ik nog niet kende en waar ik nieuwsgierig naar was. Ik heb gratis proefverpakkingen besteld op hun website. Daarnet is de post geweest. Ik heb gelijk de nieuwe luiers bekeken. Over ééntje ben ik heel enthousiast. Ik voel me er nog blij en opgewonden van. Hieronder schrijf ik eerst over de tegenvaller en daarna over de verrassing.

Het model wat ik nog niet kende was de Depend Easy Fit Pants. Het is een broekje met elastiek bovenin zodat je de luier net als een onderbroek aan en uit kan doen. Daarnaast zitten er ook klittenbandjes / plakkers aan de zijkant. Daarmee kun je het broekje op maat verstellen voor een betere pasvorm. Ook kun je het gebruiken voor als je de luier aan wilt doen zonder eerst je broek uit te doen; je scheurt dan de zijkanten open en kunt de luier op dezelfde manier vastdoen als met de plakkertjes van een luierslip.

Ik was vooral benieuwd naar dit broekje omdat vrijwel alle broekjes een bobbel geven aan de voorkant doordat het elastiek boven het absorberende gedeelte zit en daardoor het absorberende gedeelte niet glad trekt zoals bij de DryNites of een slipluier (zie post van 14 juni 2013). Ik hoopte dat je door de klittenbandjes / plakkertjes te gebruiken de bobbel kan straktrekken.

Voorbeelden van bobbelig zittende broekjes:

Voorbeeld van een glad zittende slipluier omdat je de luier met de plakkers strak kunt trekken. 

Bij het aandoen van de Depend Pants Easy Fit, zonder de klittenbandjes / plakkertjes te gebruiken, leek het broekje wel een pofbroek en zat het nergens naar.

Op de verpakking staat dat het broekje voor mensen met maat 36- 42 is. Op de website staat dat hij tot maat 44 is.  Naar mijn idee is het broekje zo wijd dat hij ook bij mensen met een paar maten groter zal passen, misschien tot maat 46 of 48 of zo. 

Met de plakkertjes dicht wordt de stof strakgetrokken zit het broekje heel wat beter. Veel beter dan ik had gedacht na de ervaring met de pofbroek.  

Ik vind het er zelf wat rommelig uitzien. . Misschien komt het rommelige mede doordat  bij mij de klittebandjes / plakkers over elkaar zitten. Mogelijk zit het beter als je wat breder bent zodat de klittebandjes / plakkers aan de zijkanten dicht kunnen. Ik ben benieuwd hoe dit model mij zou zitten bij een kleinere maat. Ik stel me voor dat het best goed zou kunnen zitten. De kleinste maat die ze hebben is op het moment S/M. Ik hoop dat ze in de toekomst het ook een kleinere maat gaan maken van dit model.  

Naast de proefverpakking voor Depends Pants Easy Fit, had ik ook een proefpakketje besteld van Depends Pants XS. Er stond bij dat dat broekje geschikt was voor maat 34-36. Ik heb maat 36 dus ik dacht: laat ik het proberen. Toen ik de verpakking openmaakte was ik blij verrast. Depends Pants XS is hetzelfde model als de Huggies DryNites, alleen dan zonder print! En die past heel mooi.  Hij zit  glad als ik hem aan heb zodat ik geen bult aan de voorkant heb en dat wil ik graag. 

Het elastieken gedeelte moet een beetje met beleid behandeld worden. Toen de verpleging het broekje met een ruk omhoog wilde trekken, scheurde het elastiek. Maar met een beetje beleid pas ik er goed in. 

Het leuk aspect vind ik dat ik dit broekje aan kan als de verpleging er is, dat ik dan niet bang ben dat ze me gek vinden. Dan kan ik een luier aan waar voor mij een link aan zit naar kind zijn aan omdat het hetzelfde model is als de DryNites, zonder dat de verpleging dat ziet of weet. 

Omdat de DryNites voor 8-15 jaar en de Depend Pants XS zo veel op elkaar lijken, ben ik gaan zoeken of er een verbinding is tussen die twee. Het blijkt dat ze beide een merk zijn van Kimberly Clark. 

De website van Depend vind ik duidelijk. Ik kan er goed vinden welke producten ze hebben. En je kunt er probeerverpakkingen bestellen. https://www.depend.nl/probeerverpakking